Chciałabyś więcej.
Pragniesz uniesień,
kradniesz każdą wolną chwilę
dla własnej przyjemności.
Czy to z rozsądku czy z egoizmu (?)
Wzlatujesz w niebo pełne sadzy
i trzepotu zakurzonych skrzydeł.
Młodą ręką prowadzisz po zadrapaniu,
z którego wylały się litry białej kory
i szarego mchu.

Kładę się na polanie.
Pozwalam muchom
siadać na wyschniętej ściółce
i spijać resztki sfermentowanej rosy.
Pijane ze szczęścia
odlatują chmarami,
zostawiając za sobą
blady uśmiech słońca,
które właśnie zaszło.

*

nie bardzo to wszystko ma sens

pomyślałam dzisiaj

jeszcze cicho jeszcze nieśmiało

licząc na twój powrót o niewczasie

nie jak kapelusz rzucony z wiatrem na wodę

bardzo jak włosy potargane twoim szeptem

skórą przecinasz każde moje drżenie

ręką oddzielasz tkankę od postury

oddech wstrzymany oddech

idziemy wzdłuż Wisły

czekamy aż Zygmunt zabije

dwanaście razy

aż łabędzie odfruną

chowając się za mgnieniem oka

za przyprószoną rzęsą wodną

za mostem podwieszonym na ścięgnach u kostki

Ze starego Worda (2012)